Navelbreuk

En toen bleek ik een navelbreuk te hebben. Mijn buikpijn van de afgelopen tijd had dus toch een oorzaak. Dit keer was het eens geen stress. Want bij spanning is het bij mij, mijn hele leven al, mn buik die opspeelt. En eng dat ik het vind joh, dat ik dus onder het mes moet. Volgens mij valt het allemaal reuze mee, en het kan natuurlijk vele vele VELE malen erger. Mijn allerliefste schoonzus en zwager die beiden het nodige achter de kiezen hebben, daar valt een navelbreuk een beetje bij in het niets. Gelukkig maar.... Of je woont in de buurt van Japan, das ook erg zeg maar. Die wilden dat een navelbreuk het enige zou zijn waar ze zich druk om hoefden te maken. Maar toch vind ik het eng. Gelukkig kan ik vrij snel terecht. Op 19 april om precies te zijn......

zondagmiddag...

Vandaag vond ik na mijn wekelijkse zondagochtenduitslaapmoment (want dat mag ik, elke zondagochtend uitslapen. Lief mag op zaterdag uitslapen, ik op zondag. En dat is heel heel fijn. Gewoon even een ochtend in de week waarbij ik niet al 50 vragen heb beantwoord als ik een minuutje wakker ben, geen boterhammen hoeven smeren en geen luiers...) Ik dwaal af geloof ik... Ik kreeg dus toen ik wakker werd een smsje van een oud collega of ik zin had om vanmiddag lekker in de tuin kwam zitten met de kinderen. En dat heb ik gedaan. Natuurlijk weer geen fototoestel mee want ik ben nog niet zo in blog-mode.... Maar t was zo lekker....Kinderen samen door de tuin banjeren, met zwarte gezichtjes en vieze nagels en aan het eind van de dag heel heel moe..... Daarna lekker in bad en nu genieten van de dag die niet gelijk donker is na het eten, heerlijk met een kop koffie nog even na genieten... Laat de zomer maar komen!!!!!!

soort van update

Het is zo lang geleden dat ik iets geblogd heb dat het onbegonnen werk is om een jaar in te halen. Maar op een avond dat ik eigenlijk van alles moet maar nergens zin in heb kan ik er wel weer iets van proberen te maken.
Jee, een jaar niets geschreven. Tja, hoe gaat het dan, waar moet ik beginnen zodat mensen die dit lezen ook enig idee hebben waar ik het in hemelsnaam over heb...
Ik vraag me af of er uberhaubt mensen zullen zijn die dit schrijfsel zullen lezen, want een jaar lang moeten constateren dat het blog dat je volgt nog steeds geen update heeft, tja, dan haak je dus af...
Hoe het gaat? Het leven met een full time baan in de hulpverlening met twee kinderen onder de 5 en een huis met een veel te grote tuin terwijl je eigenlijk geen groene vingers hebt is nogal eh, veelomvattend zeg maar.
De kinderen worden zo groot, vorige maand hebben we de derde verjaardag van onze baby girl Evi gevierd en Tygo gaat richting de vijf. VIJF en DRIE!!! Dat klinkt wel heel groot zeg maar...
Het leven bestaat vooral uit drukke gevulde dagen die ogenschijnlijk nietszeggen lijken in de zin dat ik niet denk dat er iemand zit te wachten de inhoud. Maar wat een heerlijkheid die twee kinderen, de eerste zonnestralen en de blije gzichten van de kinderen die "met zonder jas" naar buiten kunnen.
En dan voel ik me rijk en een geluksvogel, want je zou zomaar in Libie geboren kunnen zijn of in Japan....