Saturday, January 30, 2010

Manowar 013 Tilburg













(ik kreeg geen directe link, dus dan maar zo....)
Deze week een avondje lekker uit geweest naar 013 Tilburg, naar een concert van Manowar.

Even lekker eruit, even lekker samen, kindjes naar opa en oma en wij even lekker Ralph en Lotte in plaats van papa en mama. En man, wat hebben we genoten. We stonden helemaal vooraan, Manowar zette een klasse show neer, met een setlist die ik persoonlijk echt super vond, en het geluid stond echt snoei en snoei hard.
Ook erg moeten lachen natuurlijk om dingen die deze band zo typeren, en me verbaasd over het meisje dat zich on stage uitgebreid liet zoenen door bassist Joey en zich daarna richting backstage begaf en niet meer terug is gekomen het hele concert. En ik vraag me dan oprecht af wat er daar allemaal gebeuren gaat en of ze dan wel een beetje goed op zich zelf past. Tja. Ik wist dat je dit bij deze band enigszins kon verwachten, maar toch. Volgens mij had ze gewoon een vriendje. Misschien is hij een van die stakkers die zegt "i would love my girl more if she got F***ed bij Joey Demaio". Ja, die lui bestaan echt!

De volgende ochtend lekker samen kopje koffie, eitje, en ik had pas om 10:00 mijn eerste afspraak. Ralph begon ook laat omdat hij over zou moeten werken die avond, dus heerlijk relaxed de dag begonnen samen. En daarna weer braaf terug naar mijn jeugdbeschermers / mama mode
Edit:
hieronder de recensie van het concert. Zo vermakelijk beschreven dat ik het niet kon laten hem erbij te zetten;
Met een viertal enorme vrachtwagens deden de zelfbenoemde Kings Of Metal van Manowar afgelopen donderdag 013 aan. Waarschijnlijk waren ze net groot genoeg om de ego’s van de vier bandleden te vervoeren: bescheidenheid is nu eenmaal geen woord dat in het (sowieso zeer overzichtelijke) Manowar vocabulaire voorkomt. Geen band die de vooroordelen van de buitenwacht over het metalgenre zo graag bevestigt als deze en geen band die er zo goed mee wegkomt, zo bewees de groep ook deze keer weer.
HOLYHELL
Maar voor het zover is, mogen Metalforce en HolyHell het publiek alvast een beetje opwarmen. Helaas mist uw verslaggever de op het laatste moment vervroegde set van die eerste groep, dus resteert enkel HolyHell. Deze uit dezelfde New Yorkse omgeving als Manowar afkomstige band grossiert net als de hoofdact van vandaag in volstrekt niet Amerikaans klinkende, eerder naar Duitsland refererende energieke power metal, waarbij het gevoel van ruimtelijke desoriëntatie nog versterkt wordt door het IJzeren Kruis dat het witte instrument van de gitarist siert.
Ook qua theatrale instelling is deze groep duidelijk aan Manowar verwant, met een gotisch uitgedoste zangeres die net als de andere bandleden (en de heren van het volgende orkestje) erg verzot is op het tijdens plechtige intro’s verdwijnen van het podium, om daarna weer sprankelend te kunnen verschijnen en een enthousiaste toetsenist die graag met een ‘toetsengitaar’ in de hand rondrent. De uit makkelijk in het gehoor liggende liederen bestaande set, inclusief veelvuldige duels tussen de virtuoze toetsenist en gitarist, wordt op een passende manier afgesloten als die laatste zijn instrument uiteindelijk op de grond legt om het met zijn voet te ‘bespelen’. Een passende voorbereiding op het bombastische geweld van Manowar.
MANOWAR
Lange tijd heeft het bestaan van Manowar bovengetekende vervuld met afschuw. Een groep die zich zonder ook maar een spoortje van ironie zo schaamteloos vergrijpt aan alle metalen cliché’s, een groep bovendien die qua megalomanie Spinal Tap moeiteloos naar de kroon steekt, kwam hem voor als een schandvlek op het door hem zo geliefde genre. Een mens wordt echter ouder en gaat dingen relativeren, dus leek het uw verslaggever wel interessant deze bende eens een keer in levenden lijve te aanschouwen. Vanavond is het dan eindelijk zover en meteen bij het eerste nummer, dat na de onvermijdelijke overweldigende filmmuziekintroductie wordt ingezet, worden alle blijde verwachtingen al ingelost: de woorden ‘blood’ en ‘steel’ komen er zo vaak in voor dat zelfs Ronnie James Dio ze niet in een heel concert bij elkaar gezongen krijgt.
Wat ongetwijfeld ook sfeerbevorderend werkt, is het feit dat de (bij deze groep zonder meer gepaste) buitenproportioneel hoge entreeprijs ongeveer iedereen behalve de echte fanaten geweerd heeft, waardoor onze vier stevig gespierde, in lekker strakke leren pakken gestoken metalen helden spelen voor een zaal vol gelovigen. Wat dat geloof precies behelst, buiten een voorkeur voor cartooneske voorstellingen van strijdende, fysiek overmatig getrainde binken, al dan niet triomfantelijk heersende over naakte vrouwen, alsook een mysterieuze gewoonte om de eigen met gebalde vuist geheven arm met de overgebleven hand bij de pols te grijpen (wat in ieder geval weer eens wat anders is dan de gebruikelijke metalen groet), blijft aanvankelijk mistig.
Gelukkig biedt bassist Joey DeMaio op een gegeven moment verheldering door te stellen dat de ware metal adept niet geboren is ‘to kiss ass’, edoch ‘to kick ass’ en dat je je nooit door iemand de wet moet laten voorschrijven of in een hoekje laten drukken, maar gewoon ‘fuck you’ moet roepen. Misschien niet de meest volwassen levensinstelling, maar daarom niet minder oprecht (en terecht) en in ieder geval een houding die Manowar de afgelopen dertig jaar prima op de been heeft gehouden. Met dank aan de fans natuurlijk, waaraan de groep dan ook veel aandacht besteedt: zo mag een jonge, aspirerend gitarist uit het publiek zijn kunsten op het podium vertonen en een nummer met de Manowar mannen meespelen, daarbij aangemoedigd door een voor de gelegenheid eveneens uit het publiek geplukte aantrekkelijke jongedame, die ook niet te beroerd is om DeMaio even wat tongontspanning te geven. Bovendien verschijnen er naast bovengenoemde groteske voorstellingen ook regelmatig beelden van het publiek op een groot projectiescherm. Deze heren hebben kortom zeker door hoe ze hun fanschare aan zich moeten verbinden.
Muziek is bij een bijeenkomst als deze eigenlijk eerder onderdeel van de show dan de hoofdzaak, maar op dat gebied valt in ieder geval te melden dat zanger Eric Adams vandaag prima bij stem is en voortdurend met een brede grijns op het gezicht over het podium hobbelt, Karl Logan de ene vlotte riedel na de andere uit zijn gitaar weet te toveren, Joey DeMaio een zeldzaam grommend basgeluid voortbrengt (misschien met dank aan de zestien grote boxen die op het podium staan te schitteren, door een veelheid van extra lampen belicht – bij Manowar schaadt overdaad immers niet) en drummer Scott Columbus de uiterst meezingbare (en vaker wel dan niet ook daadwerkelijk massaal door het publiek meegezongen) power metal liederen deskundig aan elkaar timmert.
De klassieker Battle Hymn ontbreekt vandaag helaas op de setlist, maar bij een overdonderende totaalperformance als deze maalt niemand daar waarschijnlijk echt om. Het blijft een merkwaardig schouwspel, zo’n Manowar performance en je moet wel compleet gespeend zijn van gevoel voor humor om dit gebeuren niet met een brede glimlach aan te zien. Belachelijk dus? Zeker, maar uiteindelijk bovenal ook heel vermakelijk.
Hail To The Kings Of Metal!

Monday, January 18, 2010

nu even niet

Vanmorgen de maandagmorgen rituelen uitgevoerd. dat wil dus zeggen; eerst koffie en boterhammetjes voor de kinderen (de koffie voor mij natuurlijk, tis maar dat je het weet. Niet dat we hier dan misverstanden creëren, en mensen Bureau jeugdzorg willen gaan bellen enzo) afwasmachine uit en inruimen, stofzuigen, beetje opruimen, fruit eten met de kinderen, en dan het wekelijkse bezoekje van mijn papa. Koffie drinken, beetje spelen met de kinderen, en een stukje gaan lopen. Zodat de kinderen na twee weken binnen zitten want ze houden niet zo erg van sneeuw, weer even wat frisse lucht binnen krijgen.
Twas heerlijk zo buiten, beetje wandelen, beetje speeltuin. Echt leuk. Natuurlijk had ik mijn fototoestel vergeten en dus geen leuke foto's kunnen maken. Tja helaas. Daarna met z'n allen lunchen, en daarna vertrekt pa meestal naar zijn werk.
En ik heb vanavond weer een verjaardag, moet strijken, Private Practice kijken enzo, en van te voren nog koken en hopen dat er iets van mijn keukenbrouwsels in de monden van mijn kinderen verdwijnt. Oh en als we dan terug zijn van de verjaardag wil ik de kinderen ook nog even in bad doen. En dat alles moet wel echt voor half negen gedaan zijn, anders mis ik dus Private Practice. En daar word ik dan weer niet blij van.

Moest ik vanmiddag ook nog van mezelf de administratie doen en in klappers opbergen enzo. Zat ik daar met al die klappers en stapels papier, en toen dacht ik dus; nu even niet. Ik staak. Ik doe het niet. En ik heb alles weer opgeborgen en in de kast terug gelegd en ben lekker op de bank gaan zitten. Lekker LA Ink kijken. Lekker dat ik me voelde!

Wednesday, January 13, 2010

gelukkig heb ik het niet zo druk...

Yeah right....NOT!!!!
Gisteren was er weer zo een...zo een dag die eigenlijk veel te druk is, maar door niet alledaagse omstandigheden zo druk is dat je aan het einde ervan alleen nog maar op de bank kunt neerploffen en je nog te moe bent om tegen je partner aan te zeuren dat je het zo vreselijk druk hebt en hoe moe je bent. Zo een ja. Hier komt een kort verslag ervan;
06:30 Opstaan, douchen, aankleden
07:00 Kinderen uit bed halen, naar beneden, broodjes voor kinderen smeren, kinderen aankleden, te eten en te drinken geven....zorgen dat ze niet de bekers yogi omgekeerd op elkaars hoofd zetten....koffie zetten, thee zetten voor zieke man met paracetamolletje erbij....
07:30 Kinderen in de auto, afzetten bij het kinderdagverblijf, voorkomen dat ze (en ikzelf) onderuit gaan op de spekgladde parkeerplaats.
Note: op dat tijdstip had ik eigenlijk al op mijn werk moeten zijn en lag ik dus al achter op schema
07:40 terug naar huis, waar zieke man in pyjama met dikke trui aan op me wachtte om me even naar het station te brengen omdat ik er anders drie keer zo lang over zou doen (mijn auto stond nog op het werk omdat ik training gehad had, en het weer te slecht was afgelopen weekeind/mijn man en kinderen te ziek waren om mijn auto weer even op te halen. Hiervan baalde ik als een stekker, en hoopte ik heel hard dat mijn auto nog heel zou zijn, gezien mijn beroep me niet heel populair maakt bij de meeste (cliënten) mensen die bij ons moeten zijn)
08:06 trein naar Heerlen
08:35 aankomst op kantoor. Daar wachtte me de onaangename verassing dat ik hoopte niet te vinden. De ruitenwisser van mijn netgekochte mooie gele autootje waar ik zo trots op ben was met brute, zelfverzekerde kracht kromgebogen. Degene die dit gedaan had is vast heel boos op een of andere medewerker van ons bureau. Lekker begin van mijn week, BOOS dat ik was!
Natuurlijk had ik kunnen weten dat mijn auto daar beter niet van donderdagochtend tot dinsdagmorgen onbeheerd kon staan, maar ik baalde misschien wel het meest van het gegeven dat het inderdaad dus klopt. Dat je dit dus ECHT beter niet kunt doen. Maar goed, het ontzettende noodweer en zieke gezinsleden maakten het gewoon echt onmogelijk om even de auto op te halen afgelopen dagen. BLEH!
08:30 - 17:00; gesprekkenoverleggenafsprakenopkantoorvelekoppenkoffielaterafsprakenbuitenshuis
17:30 kinderen weer ophalen bij het kinderdagverblijf, jasjes aan schoentjes aan, nee Tygo, niet de paraplu van andere mensen meenemen, die is niet van jou, loop even door Evi alsjeblieft....
17:45 pitstop bij de friture. Ja je denkt toch niet dat ik nog ga koken na zo een dag he? Echt mooi niet dus. Frietjes en Frietebelletjes werden het. Met Kippen.
18:00 bad vol laten lopen. K3 zingen samen bij de pc, terwijl op Youtube de clipjes langskomen, Kinderen in bad. Bedden verschoond van beiden, lekker schone pyamaatjes aan en om 20:00 plat. Ralph lag voor pampus op de bank in de tussentijd. Die heeft een vreslijke buikgriep. En toen wilde ik om 20:00 eigenlijk ook het liefst gewoon naar bed.

Sunday, January 10, 2010

soms zit het tegen

Vanmorgen toen ik mijn ogen open deed voelde ik het al. Eens in-de-zoveel-tijd doe ik 's nachts in mijn slaap iets vreemds, en heb ik vervolgens als ik wakker word een zenuw klem zitten ergens in mijn rug. Meestal onderin mijn rug, of zo ergens tussen mijn schouderbladen. Vanmorgen was het weer zover. Het goed nieuws is dat ik wel zelfstandig kon opstaan, wat vaak niet het geval is. Dan moet ik me door Ralph omhoog laten "takelen", en kom ik de rest van de dag in slow motion door.
Vanmorgen kon ik dan wel opstaan, maar het slechte nieuws is dat Ralph de griep blijkt te hebben. En das echt een beetje teveel van het goede. Door mijn rug, de kinderen de hele dag thuis en een zieke man. Mijn vader komt zo rond 10-en voor zijn wekelijkse portie kleinkinderen, dat dan weer wel, dus dat is het goede nieuws van vandaag.
Ik moet er een klein beetje van zuchten. Maar niet te hard, want dat doet g**!!$verdom#&***!!! echt zeer...

new Ink....




Ook nog gedaan aan het eind van het jaar.....
Mijn nieuwe tatoo.......
Nog niet helemaal klaar, de tribal die erin zit wordt begin februari nog een over gedaan, en dan is het pas echt helemaal af (denk ik...for now....)
Markus heeft dit prachtige staaltje tatoeren gezet, en denk je eraan om je te laten tatoeren, en je woont in het zuiden des lands....hier is hij te vinden:
info@tattoomarkus.com - 06 15500 203
Hij heeft het voor elkaar gekregen om precies te tekeken wat ik in mijn hoofd had. Die zwarte tribal stond er al op, de bloemen zijn er omheen gekomen. Ik ben er echt meer dan tevreden over...

sneeuw!!!

Er is al heel veel sneeuw gevallen dit jaar. Echt heel erg veel. In november viel het eerste pak al, we zijn onderhand toe aan ons derde volgens mij. En it ain't over yet.
Tygo vind het prachtig, maar dan ook weer niet zo prachtig dat hij de hele tijd vraagt of ie naar buiten kan. En das maar goed ook want Evi vind er helemaal niks aan. Die vind het maar koud, en huilt zodra ze de eerste tekenen van koude tenen voelt. En aangezien dat these days heel snel is, vind ze er al snel niks meer aan.

Dus ga ik zo vaak als kan met Tygo alleen naar buiten. Dan spelen we wat, en dan moeten de auto's sneeuwvrij, en hij maakt "pootjes".


Vandaag hebben we Evi in bed gelegd en zijn Ralph en ik samen met Tygo naar buiten gegaan om samen te sleeën hier voor de deur. Eerst wilde hij niet, hij wilde echt niet sleeën, en vond het pas weer leuk toen ik ontzettend op mijn gezicht ging. Tja. En daarna vond ie het echt geweldig, en kregen we hem met moeite weer naar binnen. Zoals het hoort.




sinterklaas 2009

Eindelijk was het weer zover, de Sint in het land. Tygo en Evi hebben er hiervoor nog niet echt iets van mee gekregen, dit jaar was dat een beetje voor het eerst. En ze vonden het geweldig! Allebei niet bang van die rare man met zijn lange baard en die zwarte pieten.
Ook heel bijzonder was dat Winnie en Dion weer terug waren uit Mexico, en we gewoon weer samen met Eefje en Veerle naar de intocht konden, net als vorig jaar. Toen dachten we dat het de laatste keer voorlopig zou zijn.......

Ik vond het te gek om samen met Tygo zo dicht bij de sint te komen, en ik was stiekem zelf ook wel een beetje onder de indruk van de Echte Sint...Het kleine meisje in mij werd toch wel een beetje aangesproken....
En toen, op 5 december deden we het nog eens dunnetjes over. Maar nu het echte werk dan he..We hebben pakjesavond in Den helder gevierd, en daar was hij. Sinterklaas. Speciaal voor onze kindjes kwam hij op bezoek. Hij had 3 van zijn pieten mee genomen. Vanaf het moment dat hij een voet binnen zette, vonden mijn kinderen het helemaal te gek. Ze waren allebei helemaal niet bang. Evi was wel onder de indruk, maar durfde zomaar op schoot bij zwarte Piet, en ook bij de Sint op schoot deed ze meteen. Amber en Noah moesten wat ontdooien, maar uiteindelijk durfde Amber ook bij de Sint te komen. Noah vond het allemaal maar niks, maar toen ze weer weg ginggen moest hij toch ook even naar buiten rennen om te zwaaien, en vertelde hij hoe leuk het was aan iedereen die het horen wilde. Maar wel toen ze weer veilig weg waren. Dat dan weer wel.




Kerst 2009



Kerstmis 2009...
Helaas kerstavond zonder Mirelle, Sas en de kinderen. Het weer en de gezondheid samen waren een te onzekere combinatie om zo een lange autorit aan te durven. Dus toen zaten we op kerstavond bij ons thuis zonder hen. Wel vreemd, maar het was toch een fijne avond. Om een uur of 23:00 hebben we nog uitgebreid getelefoneerd, en toen was ze er toch een beetje bij. de kinderen genoten van hun nieuwe cadeautjes, en hebben heerlijk nog een uurtje ermee kunnen spelen voor bedtijd. uiteindelijk zijn opa en oma maar blijven slapen, want het was iets te glad. Natuurlijk was Tyo niet te houden 's morgens toen hij er lucht van kreeg dat zijn opa en oma beneden op een luchtbed lagen. Wat een gezelligheid.
'S middags kwamen mijn vader, broer en moeder met Chris eerste kerstdag vieren. Heel bijzonder om zo samen de kerst door te brengen, en wat ben ik gezegend met zulke ouders en een Chris waar dit bij mogelijk is...Hier geen foto's van, want moeder wil niet op het net. Tja, ook dat moet gerespecteerd worden.
Aan het eind van de dag hadden we weer genoeg kerst voor het komende jaar, en hebben traditioneel tweede kerstdag met zijn viertjes op de bank en bij de Mac doorgebracht.

Circus met Bosse

In december was Circus Rens in Heerlen. We gingen met Tygo's vriendje Bosse en zijn mama, en we hebben er een grote jongens uitje van gemaakt, met fout eten vooraf, heel laat in bed, en heel veel quality time met mijn grote zoon. Evi bleef slapen bij opa en oma.
Beide jongens waren zo hyper van het circus dat ze 3 frieten gegeten hebben en eens geroken hebben aan de kip van de KFC. Een ijsje wilden ze dan wel weer. Ik vond het allemaal prima, ik genoot alleen maar.
Ik was in de veronderstelling dat er 3 halve hanen en wij vieren naar het cirus zouden gaan, maar niets bleek minder waar, het was er onwaarschijnlijk druk. Ik heb te veel geld betaald voor een circus-ding-met-draaiende-lampjes, maar ook dat maakte me niet uit. En uiteindelijk was de voorstelling van 19:00 tot 21:30 iets te lang voor mijn manneke van 3,5 jaar oud, en heeft dat veel te dure dingetje hem wel zo af kunnen leiden dat ik het ook nog leuk vond.

De verassing van de avond was voor mij dat hij zomaar uit zichzelf op een van de kleine pony's wilde rijden, en dat ook nog echt deed. Ik was zo trots op hem!

Saturday, January 9, 2010

2010 is begonnen

2010 is begonnen. En ik loop weer hopenloos achter in blogland. In het echte leven gaat dat niet, dat je gewoon even niets post. Geen foto's en geen tekst. In het echte leven kun je niet beslissen of je even wat op het net kwijt wil of dat je daar gewoon even geen zin in hebt.
Bij mij gaat het in het echte leven best goed. Het is allemaal gewoon een beetje veel, en dat vertaald zich volgens mij gewoon in niet-bloggen. Ik zit goed in mijn vel, heb een te gekke nieuwe baan met mogelijkheden tot ongekende persoonlijke en proffesionele groei, het gaat goed met mijn kinderen, het gaat goed in mijn relatie.

Ik heb alleen geen tijd.

En dat maakt dat ik veel gehaaster door het leven ga dan ik zou willen, en dus ook veel minder kan genieten van al die fijne mooie dingen die mijn pad kruisen. En dus geen tijd vind in het bijhouden van dit blog.
Dus moet ik denk ik mijn verwachtingen maar wat aanpassen. Dan hoef ik er ook niet zo van te balen dat het me niet lukt om dagelijks een leuk en grappig stukje met prachtige foto's erbij de virtuele wereld te in te lanceren.
Een prachtig voornemen voor 2010, niet? Hier nog een paar;
Ben niet zo streng voor jezelf, stel je verwachtingen niet zo hoog.
Doe vooral wat je leuk vind. Ga niet mee in een stroom van sociale verplichtingen waar je eigenlijk helemaal geen tijd (en belangrijker, geen zin) in hebt.
Geniet van elkaar, van je kinderen, van je baan, van wat er allemaal wel goed gaat.
Vind jezelf MINSTENS net zo belangrijk als de ander.
Wees lief voor elkaar. realiseer je dat de ander waarschijnlijk net zo zijn best doet als jij, en dat bedoelingen meestal goed zijn.
Maak geen ruzie over onnozelheden, zoals elkaars aandeel in het huishouden...
Luister naar elkaar. Ik bedoel ECHT luisteren, zonder oordeel, zonder vooraf ingevulde conclusies waarmee je de ander de mogelijkheid ontneemt om zijn visie aan je uit te leggen....
Maak tijd voor je vrienden...

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat wil ik graag in 2010 allemaal kunnen. Het klinkt magisch, dat jaar 2010. Ongekende mogelijkheden zitten verstopt in deze cijfercombinatie.
Mijn oudste gaat naar school dit jaar. ik krijg tijd met mijn jongste kind alleen, iets wat ik niet eerder heb gehad. Het jaar waarin beide kinderen zindelijk gaan zijn, waarin ik weet of ik een vast contract ga krijgen, het jaar dat.............