23:45 is het nu. Alle jongeren van mijn werk liggen nu in bed, en ik heb net mijn rapportages afgemaakt voor vandaag. Even de dag afsluiten, even kijken of een mailtje heb, even door de blogs die ik volg heen om te kijken hoe het met iedereen is....
Zo dadelijk ga ik naar bed, hopend dat ik niet weer tot 02:30 lig te woelen. Ik kan toch vaak de slaap niet vatten, kan niet altijd loslaten wat jongeren me in zo'n dienst vertelden. Vadaag ben ik alleen, mijn collega was ziek, dus vanaf een uur of 19:00 alleen aanwezig geweest. Alleen alle 10 aanwezigen proberen de aandacht te geven die ze verdienen, alleen proberen te inventarisren wie me vanavond net wat harder nodig had dan de ander, geen ruimte hebben voor inhoudelijk lange gesprekken, want ik moet het overzicht behouden op alle anderen aanwezigen.
En toch denk ik dat ik veel " mis" van wat er nu werkelijk speelt bij deze jongeren. Hopenlijk nemen ze me in vertrouwen, want anders is het zo eenzaam denk ik....Alleen verdriet van een uithuisplaatsing is al zo veel om te dragen, niet bij je ouders kunnen zijn, omdat de problemen zich in de jaren zo opgestapeld hebben dat ze er niet meer uit kunnen komen. Of je ouders die psychisch zo ziek zijn dat ze niet meer voor je kunnen zorgen. Of misschien wel overleden.
Soms vind ik de verantwoordelijkheid erg groot. Wie ben ik nou, ik ben ook maar een mens....
Alle jongeren liggen in bed. Maar of ze slapen? Van sommige weet ik dat ze dit moeilijk kunnen, die liggen misschien ook wel te piekeren.....Want in de stilte van de nacht is er niet altijd stilte in je hoofd...
Ik probeer mijn werk te blijven doen met dezelfde drive als toen ik bijna 10 jaar geleden begon....
Er hoeft er maar 1 te zijn die in je geloven wil, in je geloven kan.... En die ene probeer ik te zijn, al valt het echt niet altijd mee. Maar als ik dat gevoel, die grondhouding, de basis van mijn hulpverlenershart, als ik dat gevoel verlies......
Dan ga ik worsten verkopen bij de HEMA. Hoef ik alleen nog maar te weten van mensen of ze mosterd bij hun broodje rookworst willen. of niet.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Lieve Charlotte.
Ik zou maar geen worsten gaan verkopen. Ook dat is best gaaf werk voor degenen die dit kiezen, maar blijf jij aub bij je jongeren. Ook al zul je het vaker moeilijk vinden, dit werk staat JOU op het lijf geschreven!!!!!
Kinderen kunnen vaker niet vertellen wat in hun hoofd allemaal omgaat, maar het gevoel dat jij om hun heen bent in je werkuren, zal hun een gevoel van vertrouwen en warmte en veiligheid geven!!!! Blijf wie je bent. je bent UNIEK!!!!!! Liefs ikkexxxxx
Post a Comment