Sommige dingen gaan zo verbazingwekkend vanzelfsprekend, dat je bij jezelf te raden moet gaan of er al stiekem iemand anders met hem geoefend heeft. Zo ook dit weer. We aten pannekoeken, en ineens vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik hem een vork in zijn handje zou geven met daarop een stukje pannekoek. Dit gebeurde er dus.
Tja.
Hij pakte het van me aan, bracht de vork naar zijn mondje, en volledig gecoordineerd stak hij het stukje pannekoek in zijn mond, daarbij heel triomfantelijk kijkend. We vielen bijna van onze stoel af van verbazing. Ok, nog eens proberen, misschien was het een toevalstreffer (wie weet). maar nee hoor, ook de volgende hap ging erin alsof hij al maanden zo eet, in plaats van alleen met zijn handjes, of door ons gevoerd.
Mijn kleine man blijft me verbazen.
2 comments:
Wat mooie photos!
Ik fand uw blog op Blogger Play... dat is wel lekker...
Ik kom uit London, mijn naam is Gledwood en ik sprek maar een beetje Nederlands...
is het goed?
OK ik weet, het is waardenloos!
OK! Tot later!!
Gledwood
"Vol 2"...
wat ben jij een grote jongen. helemaal zelf met je vorkje eten. ja mama, je kunt van je kindje telkens opnieuw je weer verbazen. Ze leren elke dag nieuwe dingen helemaal selluff. Knap Tygo, hoezo met de handjes eten, jij weet nu al, hoe het ook anders kan. Lieve schat, jouw oogjes verraden, wat jij een knap ventje bent. jij maakt nu al grapjes met ons allemaal. Wij houden erg véél van jou hoor lieverd!!!!!
Dikke kus van opa Harry en oma JeanninexxxxxxTot gauw
Post a Comment